Rüzgar Ç.

Zaman, akrep ile yelkovanın birbirini kovalamasından da hızlı geçiyor. Farkında olmasam da kovalamanın, yalnızlığı gözlerimin yanmasından hissediyorum. Ve bazı geceler de iliklerimin çekilmesini bile hissederek, yine yalnızlık geldi diyorum. Ruhumun bozukluğu, yorgunluğu ve yalnızlığı kelimelerime yansıyor. Bunu hiç bir zaman inkar edemedim. Çünkü gerçekte var olan bir şeyi inkar etmek uygun düşmez. Yalnızım Ben... Tutun ellerimden isterim. Olmadı gönlümden öpün. İki güzel kelime ederek siktir olup gitmeyin. Yakışmaz be size. İnsanız biz. Ben daha yolun başındayım derken, sonuna geldim. Farkında değildim. Belki olsam durduracaktım kendimi bir noktada. Bu boktan zaman kuramından çıkartacaktım. Olmadı. İyi bir halt yermişim gibi inatla gülerek yaşamaya çalıştım. Yanıldım... Yorulduğum yer de düşüp kalacaktım çakıl taşlarının üzerine. Yapamadım. Kahretsin ! Kimi sevsem kırmışım. Kırmadım seni dediğimde de inanmadılar. Ben günah işlerken bile kırmadım kimseyi. Belk

Gözlerin dünyayı yansıtırdı. Belki bazen mutlu bile olduk. Aklımın almadığı Gülüşlerimiz olurdu. Geceler solgun ve sessizdi. Hüzün ve yalnızlık kokardı. Oysa bazen koynuma gelirdin. Sevişirdik düşünmeden hiç bir şeyi. Anlamazdım bu hisler karmaşasını. Şimdi yorgun değilim. Umarsız ve karışık biriyim. Bu gelişlerimiz ve gidişlerimiz, Varlığımız ve yokluğumuz, Şimdi sevgin ve sevgim, Her şeyimiz birbirine giriyor. Anlaşılan bu yalnızlık iki kişilik. Sanki biraz gülüşlerimiz kalmış. Sanki fazla inandık gelmelerimize. Oysa uçurum gibi bir boşluk var aramızda. Susmamız sanırım bu hissimize dayalı. Hücrelerimize kadar özgürdük. Ve her yerde aşkın en güzel hasatı bizdik. O kadar şiir yazılmış ki aşka sıradan, Biz ayakta alkışlanırdık. N'oldu bize de hasat yandı. N'oldu bize sevişmemiz, meyvesiz kaldı. Sanırım ilk sen gidince kaybettik. Bilmiyorum... Oysa o kadar çok soru var ki aramızda. Cevapları her gün kayıp olan. Şi