Kendime bile uzaktaydım... Hayatıma girdiğin zamanların toplamıydı yaşamım. Belki de ilk kez giriyordu hayatıma serüven. Takvim yaprakları tutmuyordu tarihimi. Ben her gün mutlu olduğumuz anlar da yaşayıp duruyorum. Sessizce " Bizden geriye ne kalacak ? " diye söylendiğin zamanlardan geliyorum. Başlamadan yıkılmaya doğru gittiğimizi anlamamıştım. Şimdi ağır ağır batıyor yalnızlığım. Ve artık farkındayım git gide bütün hayatımı saran bir yalnızlıktın. Hayatıma kırılmış bir şeyi onarmış gibi başlıyorum. Yamalanmış acılar ne kadar dikiş tutabilir ise o kadar dik yürüyordum. Dışarı da hayat düşman gibi geliyor. İçeri de her şey savaş alanı. Kendi içimizden yeni bir kendimiz çıkarmaya çalıştığımız zamanları yaşıyorum. Zamandan söz edenleri dinledim yıllarca. Bana "Unutursun." dediklerini unuttum. Her şeye ve herkese iyi gelen zaman beni her gün daha fazla kanatıyordu. Ağır ve acı tanıklıklar ile geçip gidiyorum. Uzun yıllar yalnız yürümekten acıyla baş etmeyi ö