Kendimden uzakta yaşamımı sürdürürken, yeniden başlamak istediğim her mevsim de senin ile karşılaşıyorum. Ve her seferin de kendimden uzakta yaşamaya mahkum oluyorum. Bu bir başlangıç... Yeniden bir can yangını... Doğrudan ölüme koşma isteğidir... Senden sonra böyle olduğumu kimse bilmez. Dışarı da benden, senden, kendilerinden ve bizim onlardan haberimiz olmadan geçiriyoruz hayatı. Ben kabullendim aslında kaderimi. Senin ile varlığımı hisseden ben, senden sonra kayboldum. Öyle ki alıp götürmüşsün her gün en güzel yanlarımı. Dayanamadım... Bende kendimden tamamen uzaklaşıp, iyi bir dünya yaratmak istedim. en sonra ruhunu yitirmiş avareyim. Bir daha bütün sabahlarıma güneş açar mı ? Yanım da o sabahlara çıplak tenini hissederek, huzur içinde uyanır mıyım ? Tanrı bilir... Canımın ne kadar çok yandığını anlatmaya hiç bir zaman fırsatım olmadı. Fırsattan ziyade kimseye gitmeni anlatacak yüreğim kalmadı. Nasıl derdim bir duble daha fazla sevişmek için benden gittiğini. Diyemezdim...